Gedichten

Wanneer het leefn joe loat waitn,
tussen twai zuchtn deur.
Zoas de joargetiedn in een vogelvlucht,
de grauwhaid overwint de kleur.
Zo mor op een deurdeweekse dag,
zunder taikn  of mitn stille wens.
De troan, t’gemis het verdrait,
een dail van’t  leefn veur ieder mens.

Wanneer het oafschaid den veur eeuwig is,
de leste raize is begon.
Geft het rust en minder zurgn,
as je begelaid wordn noar het eindstation.

Het leven van een ander kun je bewaren, maar je eigen eventueel met uitstel, verliezen

Dan is het goed dat je met vertrouwen je uitvaartzorg kunt kiezen.

Kijkend naar de horizon zal ik einde leven niet uit jouw zichtveld verdwijnen

Want ook daarachter zal de zon over mijn eens aanwezigheid blijven schijnen

Jouw doen en laten blijven in mij verdergaan tot mijn allerlaatste ademzucht.

Wetende met een stille hoop dat we daarna samen zijn op die lange stille vlucht.

Tastboar was het mit die proaten

Ook dat zal mie in gedachten noeit verloaten

Net als dien strieden mit doarin toun zaind dien vechtkracht

Wie mouten deur, moar vuilen nog aaltied onze onmacht

Nu vaar ik voorgoed op de rivier van afscheid

Dit op onze gezamenlijke tranen naar de eeuwige ontastbaarheid

Achterlatend bij jullie als een denkbeeldige spinnenweb

Met daarin als kleine herinneringvliegjes mijn wereldje van betrokken verzet.